آزار

سعدی علیه الرحمه در گلستان آورده است

یكی از ملوكان بی انصاف، پارسايى را پرسید: از عبادت‌ها كدام فاضل‌تر؟

گفت: تو را خواب نیمروز، تا در آن یك نفس خلق را نیازاری

ظـــالمی را خفتــــه دیــدم نیمــه روز گفتم این فتنه است، خوابش برده به

و آن كه خوابش بهتر از بیداری است آن چنـــان بـــد زنــــدگــانی مـــرده بــه

جدی بودن، منیت، لبخند

خنده و لبخند دقیقا همان پایه ی عبادت است

جدی بودن هرگز عابدانه نیست و نمیتواند باشد

جدی بودن از منیت است بخشی از همان بیماری است

خنده و لبخند بی نفسی است

شاید انسانی‌ که بیش از دیگران لبخند میزند و میخندد بیشترین اندوه عالم بر دلش است اما با دادن نشاط و شادی به اطراف خود، محیط را پر نشاط و شاد می‌کند

...