خنده و لبخند دقیقا همان پایه ی عبادت است
جدی بودن هرگز عابدانه نیست و نمیتواند باشد
جدی بودن از منیت است بخشی از همان بیماری است
خنده و لبخند بی نفسی است
شاید انسانی که بیش از دیگران لبخند میزند و میخندد بیشترین اندوه عالم بر دلش است اما با دادن نشاط و شادی به اطراف خود، محیط را پر نشاط و شاد می‌کند
...
...
