بد میندیش

انسان تا زنده است، هم امید هست که نیکوکار شود و هم بید آن میرود که پشت بر نیکی‌ کند، لذا ثمری ندارد اگر نیکوکاران مغرور بر اعمال خویش شوند

غرور قسمتی‌ از بد اندیشی‌ است که به بد کرداری ختم خواهد شد و نهایتأ از آن انسان نیکوکار چیزی جز یک تصور خیالی از خود و غروری کاذب نخواهند ماند

مولا در خطبه صد و نود دو خود میفرماید: عبرت گیرید به آنچه خداوند با ابلیس انجام داد، در آنهنگام که اعمال و عبادات طولانى و تلاش و کوششهاى او را که شش هزار سال بندگى خدا را کرده بود و فقط به خاطر ساعتى تکبر ورزیدن بر باد داد ... او را از بهشت راند كه حکم خداوند در باره اهل آسمان و زمین یکى است